”Zijn leven wordt beheerst door de complicaties van zijn diabetes. Medicijnen… soms wel, vaak niet! Zijn incontinentie maakt dat je niet graag dicht bij hem komt. Zijn reactie: provocerend asociaal gedrag.

En boos is hij, en lastig, nukkig!

Omdat hij zich niet geholpen voelt, niet begrepen, niet gezien. Zo boos en recalcitrant dat hij eisen gaat stellen aan de hulp die hem wel geboden wordt. En daarmee gooit hij weg wat hij het hardst nodig heeft.

Ik word er ook ziek van: ik voel me ziekmakend machteloos! Het ligt nu eenmaal niet in mijn aard om afwachtend toe te kijken. Hij behoort weliswaar niet echt tot mijn doelgroep, maar ik ben niet in staat zijn situatie te negeren.

En boos ben ik ook! Omdat we er blijkbaar met z’n allen niet toe komen om structurele oplossingen te organiseren!”

Marika, maatschappelijk werker, Barka