Als ik mijn auto de parkeerplaats naast de Jongerenkerk oprij, zie ik dat er zich in een hoek tegen de muur een ‘langparkeerder’ genesteld heeft. Oké. Ik registreer het, meer ook niet.

”Meneer, kunt u mij financieel ondersteunen?”

Wat een rare zin! Ik verbaas me erover hoe niet-passend hij mij voorkomt in deze situatie. En, ik heb geen cash geld op zak. Ook dat weet ik in datzelfde moment. “Nee”, dus, met nog een verontschuldigend “Sorry”. Twee straten verder bedenk ik me nog dat je tegenwoordig nauwelijks meer ergens een pinautomaat vindt; me er wel van bewust dat dit een argument is om mijn onrustig geweten te sussen.Had ik hem iets anders kunnen bieden? Ik heb er niet bij stilgestaan.

Ja, nu pas, nu het hem niet meer helpt.

Hans, een doorsnee (oh, ja?) passant.